Naar aanleiding van de gesprekken in de community leek het me mooi om een podcastserie te maken over jullie ervaringen met endometriose en adenomyose.

Er zijn zoveel dingen die je niet hardop zegt. Over pijn, seks, werk, vermoeidheid, vruchtbaarheid, schuldgevoel, relaties of onbegrip. Maar juist die verhalen willen we horen.

Want ze worden gedeeld in de community, maar voor alle toekomstige endo warriors, of die de community nog niet gevonden hebben zullen ze nooit lezen.

Dat is de veiligheid van de community, maar ook direct het nadeel.

Deze podcast wordt een verzameling van jullie perspectieven rondom één thema per aflevering. Ik lees je verhaal voor óf jij spreekt het zelf in via een voicebericht. Alles mag. Alles telt.

Wil jij je verhaal delen?

– Stuur een voicebericht naar het nummer in de community
– Begin met je naam (of laat die weg als je anoniem wil), je leeftijd en je diagnose
– Max. 10 minuten, korter mag. Je mag een situatie beschrijven of een algemeen verhaal.
– Je mag meerdere verhalen insturen

Bijvoorbeeld:
"Ik ben Sam, 22, en kreeg 2 jaar geleden een endo-diagnose…"

Bijvoorbeeld:
"Ik ben Sam, 22, en kreeg 2 jaar geleden een endo-diagnose. Ik voelde het al aankomen. Die zeurende pijn in m’n onderrug. Die rare druk in m’n buik. Maar ja, ik moest naar die afspraak. En eerlijk? Ik had gewoon geen zin om weer wéér af te zeggen.

Dus ik trok m’n donkerste legging aan, deed drie maandverbanden over elkaar heen, een tampon erbij voor de zekerheid. Alles wat ik kon bedenken om “veilig” de deur uit te gaan. En toch… ergens wist ik: dit gaat niet goedkomen vandaag.

Halverwege de afspraak voelde ik het. Een soort warme stroom. Mijn hart sloeg over. Ik wist precies wat het was. Bloed. Veel bloed. Ik kon bijna niet meer luisteren naar wat er gezegd werd, want in mijn hoofd was het paniek. “Zit ik door? Zie je het? Kan ik nog opstaan zonder dat iemand het ziet?”

Toen ik opstond, zag ik het al in m’n ooghoek: een vlek op de stoel. Mijn jas knoopte ik snel om m’n middel, maar de schaamte… die was niet meer te verbergen.

Wat mensen niet begrijpen, is dat het niet “gewoon ongesteld” zijn is. Het is bloeden alsof je kraamverband nodig hebt. Alsof je lijf gewoon even alles eruit gooit — pijn, frustratie, bloed, vermoeidheid. En de angst. Elke maand weer. Om door te lekken. Om je te moeten verantwoorden. Om je ‘vies’ te voelen, terwijl je er niets aan kunt doen. Niemand begrijpt dit. En ik durf het ook niet met veel mensen te bespreken. Ik wil zo graag dat dit normaler wordt om over te praten. Want dit is niet gênant. Dit is endo.”

of:

Bijvoorbeeld:
"Ik ben Sam, 22, en kreeg 2 jaar geleden een endo-diagnose…Ik heb zelf ontzettend veel last van bloedingen. Niet een beetje, maar echt heel veel en altijd onverwachts. Soms begint het ineens. Midden op straat, in een gesprek, in een volle trein. Het is niet te voorspellen en niet te stoppen. En ja, ik ben vaak doorgelekt en het is een soort angst geworden.

Wat voor mij hielp was menstruatieondergoed. Niet dat het alles opvangt, maar het gaf me net dat extra laagje veiligheid. Ik draag het vaak samen met maandverband én een tampon, gewoon omdat ik het anders echt niet trek. Letterlijk. En dat elke dag. ‘s nachts draag in een luier onder menstruatieondergoed. Ik weet niet hoe ik ooit kan gaan samenwonen.. ik schaam me kapot.

Het is niet ideaal. Het voelt soms oneerlijk. En vermoeiend, want het kost zoveel mentale ruimte. Voorbereiden helpt. Daarnaast heb ik een setje kleding op mijn werk liggen voor als het weer gebeurt. Ik schaam me vaak dood, maar ik kan er niks aan doen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die pijn…”

Door in te sturen geef je toestemming voor publicatie. Er wordt alleen geknipt als dat nodig is voor de samenhang — dus neem even de tijd om je verhaal rustig op te nemen.

Je verhaal mag rauw, kwetsbaar, boos, inspirerend of alles tegelijk zijn. Als het maar eerlijk is.

Jij bent niet alleen. En jouw verhaal doet ertoe. 🫶